Úrskurðir og álit

Vegna fjarveru kæranda á boðað námskeið á vegum Vinnumálastofnunar var réttur hans til atvinnuleysisbóta felldur niður í tvo mánuði frá og með degi ákvörðunar sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir með vísan til 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vegna höfnunar kæranda á atvinnutilboði var bótaréttur hans felldur niður í tvo mánuði sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir. Ákvörðunin var tekin á grundvelli 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Í máli þessu voru endurskoðaðar tvær ákvarðanir Vinnumálastofnunar. Við meðferð Vinnumálastofnunar á fyrri ákvörðuninni var talið að brotið hefði verið á andmælareglunni, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Ekki var talið að leitt hafi verið í ljós að kærandi hafi átt sök á uppsögn sinni í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og átti hann því rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta í tvo mánuði. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var felld úr gildi. Varðandi seinni ákvörðunina brást kærandi skyldu sinni með fjarveru sinni á boðuðum fundi Vinnumálastofnunar skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum. Sú ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Vegna höfnunar kæranda á atvinnutilboði var bótaréttur hans felldur niður frá og með degi ákvörðunar í 60 daga sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir. Ákvörðunin var tekin á grundvelli 1. mgr. 57. gr., 1. mgr. 59. gr., og 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vinnumálastofnun boðaði kæranda á fund sem hann mætti ekki á. Með fjarveru sinni brást kærandi skyldum sínum skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Vinnumálastofnun taldi mál þetta varða við 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Úrskurðarnefndin taldi að Vinnumálastofnun hefði borið að rannsaka mál kæranda betur áður en endanleg ákvörðun var tekin. Sérstaklega var talin nauðsyn á að vanda málsmeðferð þar sem niðurstaða málsins gat orðið mjög íþyngjandi fyrir kæranda. Talið var að við meðferð máls kæranda hafi verið brotið alvarlega á rannsóknarreglu stjórnsýslulaga, nr. 37/1993 og var hin kærða ákvörðun felld úr gildi og málinu vísað til Vinnumálastofnunar að nýju til löglegrar meðferðar.

Vinnumálastofnun taldi kæranda hafa hafnað atvinnutilboði. Úrskurðarnefndin féllst ekki á að kærandi hefði með sannanlegum hætti vikið sér undan því að mæta í atvinnuviðtal og voru atvik málsins því ekki talin falla undir síðari málslið 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.

Vinnumálastofnun boðaði kæranda á fund sem hann mætti ekki á. Með fjarveru sinni brást kærandi skyldum sínum skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Kærandi þáði slysadagpeninga frá Sjúkratryggingum Íslands á sama tíma og hann sótti um greiðslur atvinnuleysistrygginga frá Vinnumálastofnun og að hann lét þess ekki getið að hann væri að þiggja fyrrgreindar greiðslur. Með þessu taldist kærandi hafa brotið gegn 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur en var erlendis í tæpar 2 vikur án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi gerði samning við sveitarfélag og Vinnumálastofnun vegna starfs á tilteknu tímabili. Í samningnum segir meðal annars að atvinnuleitandi samþykki að Vinnumálastofnun greiði grunnatvinnuleysisbætur hans beint til sveitarfélags þann tíma sem ráðning varir. Jafnframt segir að bótahlutfall starfsmanns sé 100%. Þessi samningur var meðal annars reistur á 9. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Kærandi mótmælti því að bótaréttur hans skertist á meðan vinnutímabil hans stæði yfir, en hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi gerði samning við sveitarfélag og Vinnumálastofnun vegna starfs á tilteknu tímabili. Í samningnum segir meðal annars að atvinnuleitandi samþykki að Vinnumálastofnun greiði grunnatvinnuleysisbætur hans beint til sveitarfélags þann tíma sem ráðning varir. Jafnframt segir að bótahlutfall starfsmanns sé 100%. Þessi samningur var meðal annars reistur á 9. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Kærandi mótmælti því að bótaréttur hans skertist á meðan vinnutímabil hans stæði yfir, en hin kærða ákvörðun var staðfest.

Vegna fjarveru kæranda var réttur hans til atvinnuleysisbóta felldur niður í 2 mánuði með vísan til 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006.

Kærandi gerði samning við sveitarfélag og Vinnumálastofnun vegna starfs á tilteknu tímabili. Í samningnum segir meðal annars að atvinnuleitandi samþykki að Vinnumálastofnun greiði grunnatvinnuleysisbætur hans beint til sveitarfélags þann tíma sem ráðning varir. Jafnframt segir að bótahlutfall starfsmanns sé 100%. Þessi samningur var meðal annars reistur á 9. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Kærandi mótmælti því að bótaréttur hans skertist á meðan vinnutímabil hans stæði yfir, en hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur en var erlendis í 6 daga. Hún lét Vinnumálastofnun ekki vita af þessari brottför sinni fyrr en eftir að Vinnumálastofnun hafði sent henni fyrirspurn um málið. Hin kærða ákvörðun var staðfest með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur en var erlendis í 5 daga. Hún lét Vinnumálastofnun ekki vita af þessari brottför sinni fyrr en eftir að Vinnumálastofnun hafði sent henni fyrirspurn um málið. Hin kærða ákvörðun var staðfest með vísan til 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi gerði samning við sveitarfélag og Vinnumálastofnun vegna starfs á tilteknu tímabili. Í samningnum segir meðal annars að atvinnuleitandi samþykki að Vinnumálastofnun greiði grunnatvinnuleysisbætur hans beint til sveitarfélags þann tíma sem ráðning varir. Jafnframt segir að bótahlutfall starfsmanns sé 100%. Þessi samningur var meðal annars reistur á 9. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki, nr. 12/2009. Kærandi mótmælti því að bótaréttur hans skertist á meðan vinnutímabil hans stæði yfir, en hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sbr. c-lið 3. gr. laganna. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.

Kærandi sem var á atvinnuleysisbótum þáði laun án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það. Fallist var á þær röksemdir Vinnumálastofnunar að svipta kæranda atvinnuleysisbótum og að hann eigi ekki rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta fyrr en hann hefur starfað a.m.k. tólf mánuði á innlendum vinnumarkaði áður en hann sækir aftur um atvinnuleysisbætur skv. 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur m.a. að túlkun á 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sbr. einnig 3. mgr. 54. gr. laganna. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi og fallist var á þá kröfu kæranda að hann fái greiddar tekjutengdar atvinnuleysisbætur.

Í máli þessi liggur fyrir að kærandi sem þáði greiðslur atvinnuleysisbóta tilkynnti Vinnumálastofnun ekki um vinnu hjá tilteknu útgerðarfélagi. Háttsemi hans var talin falla undir framangreint 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistrygginga og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 22. gr. laga nr. 134/2009, um breytingu á lögum um nr. 54/2006. Óumdeilt var að kærandi dvaldi erlendis á tilteknu tímabili án þess að láta Vinnumálastofnun vita af því fyrirfram. Á því tímabili var hún því ekki lengur í virkri atvinnuleit í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar og hafði brotið þá skyldu sína sem atvinnuleitandi að upplýsa Vinnumálastofnun um breytta hagi sína. Ákvörðunin var staðfest.

Mál þetta lýtur meðal annars að 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi var erlendis í 20 daga. Hún lét Vinnumálastofnun ekki vita af þeirri dvöl fyrir fram. Hegðun kæranda var ekki talin falla undir síðari málslið 60. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Því var ekki hægt að beita því ákvæði við úrlausn málsins. Hinni kærðu ákvörðun var breytt í þá veru að kærandi glati rétti til greiðslu atvinnuleysisbóta í tvo mánuði, sbr. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og 1. mgr. 20. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993.

Mál þetta lýtur að . 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 20. gr. laga nr. 134/2009, en þar er fjallað um það þegar starfi eða atvinnuviðtali er hafnað. Niðurfelling bótaréttar í 2 mánuði var staðfest.

Kærandi var í námi í skilningi c-liðar 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar samhliða því að þiggja atvinnuleysisbætur. Um nám var að ræða sem ekki var á háskólastigi og áttu því undantekningarreglur 2. mgr. og 3. mgr. 52. gr. ekki við. Kærandi lét ekki Vinnumálastofnun vita fyrir fram af náminu en það bar henni að gera, sbr. til dæmis 1. mgr. og 3. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest, sbr. 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi mætti ekki í vinnuviðtal og hún boðaði hvorki forföll né óskaði eftir öðrum viðtalstíma. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 8. gr. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Í máli þessu er ekki til staðar ágreiningsefni í skilningi 2. mgr. 11. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Málinu var vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga.

Ekki var fallist á að kæranda hafi verið boðið starf með sannanlegum hætti, eins og gert er ráð fyrir þegar beitt er viðurlögum samkvæmt 1. mgr. 57. gr. Hinni kærðu ákvörðun var hrundið.

Mál þetta snýst um hlutfall réttar kæranda til tekjutengda atvinnuleysisbóta en hún var í 80% starfi þegar hún missti vinnu sína sbr. 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Úrskurðarnefndarin taldi að þær ástæður sem kærandi færði fram væru ekki gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um tímabundna niðurfellingu bóta­réttar kæranda var staðfest.

Með bréfi Vinnumálastofnunar, dags. 19. apríl 2010, var kærandi boðaður með sannanlegum hætti á fund í skilningi 3. mgr. 13. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi mætti ekki á fundinn. Með vísan til 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var hin kærða ákvörðun staðfest.

Ekki var talið unnt að líta svo á að gildar ástæður hafi legið að baki uppsögn kæranda úr starfi sínu. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í tvo mánuði var staðfest með vísan til 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi hafði verið í hlutastarfi í skilningi 17. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hún upplýsti ekki um starfið sem var hjá fyrirtæki sem var að fullu í eigu kæranda. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi fékk greiddar of lágar atvinnuleysisbætur sbr. 5. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hinn kærði úrskurður var felldur úr gildi.

Með hliðsjón af 3. mgr. 9. gr., c-liðar 1. mgr. 13. gr. og 2. mgr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar er sú ákvörðun Vinnumálastofnunar staðfest að kærandi hafi ekki átt rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta á því tímabili sem hún var stödd erlendis og að fella skuli niður bótarétt hennar í tvo mánuði skv. 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kæranda var ekki veittur kostur á að andmæla ákvörðun Vinnumálastofnunar og var það talinn verulegur ágalli við meðferð málsins. Það var mat úrskurðarnefndarinnar að svo gróflega hafi verið brotið á rétti kæranda til að andmæla hinni kærðu ákvörðun, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, að óhjákvæmilegt væri að fella hana úr gildi.

Þær ástæður sem kærandi færði fram voru ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði var staðfest.

Þær ástæður sem kærandi færði fram voru ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysisbætur. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bóta­réttar kæranda í tvo mánuði var staðfest.

Ekki var talið að kærandi hefði verið boðaður í viðtal með eðlilegum og sanngjörnum hætti þannig að honum hafi verið gert mögulegt að sinna boðun í viðtal við náms- og starfsráðgjafa og ekki talið að kærandi hafi hafnað þátttöku í vinnumarkaðsaðgerðum í skilningi 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hinni kærðu ákvörðun var því hrundið.

Kærandi fékk greiddar atvinnuleysisbætur frá Vinnumálastofnun á sama tíma og hún starfaði hjá sveitarfélaginu B samkvæmt samningi um starfsþjálfun skv. 3. gr. reglugerðar um þátttöku atvinnuleitenda sem tryggðir eru innan atvinnuleysistryggingakerfisins í vinnumarkaðsaðgerðum og um búferlastyrki. Kæranda var gert að endurgreiða hið ofgreidda fé skv. 3. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi braut gegn trúnaðarskyldum sínum gagnvart Vinnumálastofnun þegar hann hélt af landi brott án þess að láta af því vita fyrir fram, sbr. 3. mgr. 9. gr. og 2. mgr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Því bar að láta hann sæta viðurlögum skv. 1. mgr. 59. gr. laganna. Að auki ber honum að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann fékk á meðan hann var erlendis, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Þegar kærandi sótti um atvinnuleysisbætur var hún í námi og hafði sótt um nám á næstu önn. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi braut á trúnaðarskyldum sínum gagnvart Vinnumálastofnun þegar hann hélt af landi brott án þess að láta af því vita fyrir fram, sbr. 3. mgr. 9. gr. og 2. mgr. 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Því bar að láta hann sæta viðurlögum skv. 1. mgr. 59. gr. laganna. Að auki ber honum að endurgreiða þær atvinnuleysisbætur sem hann fékk á meðan hann var erlendis, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi lét Vinnumálastofnun ekki vita af því fyrirfram að hún myndi dvelja erlendis eins og henni bar að gera. Samkvæmt 1. mgr. 59. gr. laga um atvinnuleysistryggingar leiddi brot þetta til þess að kærandi átti ekki rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta fyrr en að liðnum tveimur mánuðum er ella hefðu verið greiddar bætur fyrir. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekki var talið að skýringar kæranda á fjarveru hans í fjögur skipti á boðuðu námskeiði réttlættu þá fjarveru. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Þegar kæra kæranda barst var hinn þriggja mánaða kærufrestur liðinn, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt hafi verið að kæran hafi borist að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar, sbr. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga. Málinu var vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Mál þetta varðar 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar þar sem fjallað er um það þegar starfi eða atvinnuviðtali er hafnað. Ákvörðunin var staðfest.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Engin kæranleg stjórnvaldsákvörðun hefur verið tekin í máli þessu og var málinu því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Kærandi er sjálfstætt starfandi einstaklingur í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. b-lið 3. gr. laganna, eins og þeim lið var breytt með 1. gr. laga nr. 37/2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sbr. einnig 13. og 14. gr. laganna og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Kæran barst að liðnum kærufresti en með tilliti til aðstæðna var litið svo á að það hafi verið afsakanlegt, sbr. 1. tölul. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Þegar lög nr. 37/2009 gengu í gildi gat kærandi vænst þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur samkvæmt bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til ársloka 2009. Frekari væntingar gat hann ekki haft nema að því tilskildu að hann myndi stöðva rekstur sinn og skila vottorði þar að lútandi. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. einnig 13. og 14. gr. laganna og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Ekki var til staðar í máli þessu ágreiningsefni í skilningi 2. mgr. 11. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var málinu því vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Kærandi mætti ekki sem skyldi í námskeið á vegum Vinnumálastofnunar. Þar sem hún hafði áður hlotið viðurlög vegna brota á ákvæðum laga um atvinnuleysistryggingar sætti hún ítrekunaráhrifum, sbr. 61. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, og var réttur hennar til atvinnuleysisbóta felldur niður í þrjá mánuði.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var ekki talið að ástæður þess að kærandi ákvað að halda ekki áfram störfum hjá vinnuveitanda sínum gætu talist gildar ástæður í skilningi 1. mgr. 54. gr. Niðurstaða Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í tvo mánuði var staðfest.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur og lét ekki Vinnumálastofnun vita fyrirfram þegar hann tók að sér tilfallandi verkefni sem verktaki. Með þessu braut hann á skyldum sínum skv. 35. gr. a laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. einnig 3. mgr. 9. gr. sömu laga. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Kærandi var skráður í flokk A5 sem sjálfstætt starfandi einstaklingur og var lágmarksviðmiðun fyrir reiknað endurgjald 517 þúsund kr. á mánuði. Kærandi greiddi sér einungis hluta þessara lágmarksviðmiðunarlauna eða 47%. Samkvæmt reglum laga um atvinnuleysistryggingar gat hann því ekki eignast meiri rétt til greiðslna úr atvinnuleysisbótakerfinu og var ákvörðun Vinnumálastofnunar því staðfest.

Niðurstaða máls þessa byggðist á grundvelli a-liðar 26. gr. laga nr. 134/2009, sbr. 2. málsl. 4. mgr. bráðabirgðaákvæðis VI laga um atvinnuleysistryggingar og var ákvörðun Vinnumálastofnunar staðfest.

Kærandi taldi sig hafa staðfest atvinnuleit sína rafrænt í febrúar og mars 2010. Engin merki fundust í tölvukerfi Vinnumálastofnunar um að kærandi hefði reynt að staðfesta atvinnuleit sína rafrænt. Hin kærða ákvörðun var því staðfest með vísan til 6. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. gr. laga nr. 134/2009.

Kærandi var sjálfstætt starfandi einstaklingur í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar og því giltu hinar almennu reglur IV. kafla laganna um réttarstöðu hans. Þar sem hann hafði ekki stöðvað rekstur sinn og lagt fram staðfestingu þess efnis, var rétt af hálfu Vinnumálastofnunar að hafna umsókn hans um greiðslu atvinnuleysisbóta og var hin kærða ákvörðun því staðfest.

Kærandi mætti ekki í boðað viðtal hjá Vinnumálastofnun. Með fjarveru sinni brást hann skyldum sínum skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Þar sem kærandi hafði fengið greiddar atvinnuleysisbætur á því tímabili sem um ræðir í 4. mgr. bráðabirgðaákvæðis VI við lög um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006, eins og þeim var breytt með lögum nr. 134/2009, átt hún rétt á atvinnuleysisbótum á grundvelli ákvæðisins til 28. febrúar 2010.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar kæranda í þrjá mánuði var felld úr gildi, þar sem hún byggði á lögum nr. 134/2009 sem höfðu verið í gildi frá 1. janúar 2010, en kærandi hafði tekið á móti greiðslum úr sjúkrasjóði Eflingar fyrir þann tíma.

Kærandi fékk greiddar atvinnuleysisbætur á sama tíma og hann var skráður í nám án þess að fyrir lægi námssamningur við Vinnumálastofnun. Hann uppfyllti því ekki skilyrði laganna og var hin kærða ákvörðun því staðfest.

Kærandi nær því ekki að hafa starfað í þrjá mánuði á innlendum vinnumarkaði áður en hún sótti um greiðslu atvinnuleysisbóta. Hún nær því ekki lágmarki laganna um ávinnslu réttinda og getur ekki talist tryggð innan atvinnuleysisbótakerfisins skv. 15. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar um endurkröfu ofgreiddra atvinnuleysisbóta var staðfest þrátt fyrir að viðurkennt væri af hálfu Vinnumálastofnunar að ofgreiðslan stafaði af mistökum stofnunarinnar.

Kærandi taldi sig hafa staðfest atvinnuleit sína rafrænt í febrúar og mars 2010 en staðfestingin hafi af einhverjum ástæðum ekki borist stofnuninni. Engin merki fundust í tölvukerfi Vinnumálastofnunar um að kærandi hefði reynt að staðfesta atvinnuleit sína rafrænt og hann lagði ekki fram afrit af tölvupósti þar sem fram kæmi að hann hafi staðfest atvinnuleit sína á því tímabili sem um ræðir. Hin kærða ákvörðun var með vísan til 6. mgr. 9. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 1. gr. laga nr. 134/2009 staðfest.

Með vísan til 2. mgr. 15. gr. laga um atvinnuleysisbætur taldist kærandi hafa áunnið sér 50% bótarétt úr Atvinnuleysistryggingasjóði. Ákvörðun Vinnumálastofnun var hrundið.

Kærandi var ekki talinn vera í virkri atvinnuleit skv. 13. gr. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu atvinnuleysisbóta því staðfest.

Mál þetta varðar tekjutengdar atvinnuleysisbætur skv. 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Mál þetta varðar tekjutengdar atvinnuleysisbætur skv. 32. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kæranda voru veittar atvinnuleysisbætur á grundvelli bráðabirgðaákvæðis VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til 28. febrúar 2010. Ákvörðun Vinnumálastofnunar að greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda falli niður frá og með 1. mars 2010 var staðfest.

Vegna mistaka Vinnumálastofnunar var bótahlutfall kæranda hækkað úr 84% í 100% í mars 2010. Þessi mistök voru leiðrétt rúmum mánuði síðar. Kærandi telur sig eiga rétt á 100%. Í lögum um atvinnuleysistryggingar eru ákvæði sem mæla fyrir um hvernig meta eigi ávinnslutímabil atvinnuleitanda og hvað skuli gera ef atvinnuleitandi af einhverjum ástæðum fær lægri eða hærri bótagreiðslur en hann á rétt á, sbr. 15. gr. laganna og 39. gr. laganna. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ágreiningur í máli þessu snýst um það hvort kærandi hafi átt rétt til atvinnuleysisbóta fyrir tímabilið 6. ágúst til 28. september 2009, en hann flutti til útlanda 6. ágúst 2009. Kærandi uppfyllti ekki skilyrði þess að Vinnumálastofnun sé heimilt að greiða atvinnuleysisbætur til þess sem er í atvinnuleit erlendis skv. 1. mgr. 42. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var synjun Vinnumálastofnunar um greiðslu bóta því staðfest.

Mál þetta lýtur að 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi var boðaður á námskeið á vegum Vinnumálastofnunar en mætti ekki. Ekki var talið að skýringar hans réttlættu fjarveru hans á námskeiðinu og var hin kærða ákvörðun því staðfest.

Í máli þessu reyndi á þágildandi 3. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi þar sem við töku hennar var brotið á 10. gr. og 13. gr. stjórnsýslulaga.

Mistök Vinnumálastofnunar leiddu til þess að atvinnuleitandi fékk greitt hærra bótahlutfall en ella, en Vinnumálastofnun hefur heimild til að breyta ákvörðun sem er röng að efni til sbr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ástæður þær sem kærandi færði fram fyrir því að hún hætti háskólanámi ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kæranda voru veittar atvinnuleysisbætur á grundvelli bráðabirgðaákvæðis VI með lögum um atvinnuleysistryggingar. Honum stóð til boða að breyta réttarstöðu sinni fyrir 1. júní 2009 en hann kaus að gera það ekki. Þegar lög nr. 37/2009 gengu í gildi gat kærandi vænst þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur samkvæmt bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til ársloka 2009. Frekari væntingar gat hann ekki haft nema að því tilskildu að hann myndi stöðva rekstur sinn og skila vottorði þar að lútandi. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Þriggja mánaða kærufrestur var liðinn, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var málinu vísað frá.

Kærandi greiddi staðgreiðslu af reiknuðu endurgjaldi vegna vinnu sinnar, en náði ekki lágmarksviðmiðum í reglum skattyfirvalda fyrir reiknað endurgjald einstaklinga sem starfa við eigin rekstur sem listamenn. Með vísan til h-liðar 1. mgr. 18. gr. og 4. mgr. 19. gr. laga um atvinnuleysistryggingar á kærandi ekki rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta.

Kæranda va gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur fyrir tiltekið tímabil að viðbættu 15% álagi skv. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kæranda voru veittar atvinnuleysisbætur á grundvelli bráðabirgðaákvæðis VI með lögum um atvinnuleysistryggingar. Honum stóð til boða að breyta réttarstöðu sinni fyrir 1. júní 2009 en hann kaus að gera það ekki. Þegar lög nr. 37/2009 gengu í gildi gat kærandi vænst þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur samkvæmt bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til ársloka 2009. Frekari væntingar gat hann ekki haft nema að því tilskildu að hann myndi stöðva rekstur sinn og skila vottorði þar að lútandi. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kæranda var gert að endurgreiða ofgreiddar atvinnuleysisbætur fyrir tiltekið tímabil að viðbættu 15% álagi skv. 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Í máli 54/2010 var hinn þriggja mánaða kærufrestur liðinn, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var málinu vísað frá. Í máli 75/2010 brást kærandi skyldum sínum með fjarveru sinni í boðuðu viðtali með ráðgjafa skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar en slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Ástæður fyrir uppsögn á starfi teljast ekki gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ekki var talið unnt að líta svo á að ástæður kæranda fyrir því að hætta námi teldust gildar ástæður skv. 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi fékk greiddar 83% atvinnuleysisbætur á grundvelli gagna sem hann lagði fram. Síðar lagði hann fram frekari gögn sem leiddu til þess að hann fékk 100% atvinnuleysisbætur. Hann krafðist 100% bóta frá upphaflegri umsókn en því var synjað. Vinnumálastofnun taldi ekki forsendur til að afturkalla hina fyrri ákvörðun sína í máli kæranda og úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi ekki ástæðu til að gera athugasemdir við þá afstöðu Vinnumálastofnunar, meðal annars vegna þess að það er umsækjanda um atvinnuleysisbætur að sjá til þess að upplýsingar um fyrri störf þeirra liggi fyrir áður en afstaða er tekin til umsókna þeirra.

Ekki var talið unnt að líta svo á að ástæður kæranda fyrir því að hætta námi teldust gildar ástæður skv. 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi var í ráðningarsambandi þegar hann sótti um atvinnuleysisbætur og því ekki atvinnulaus í skilningi laganna.

Kærandi sótti um atvinnuleysisbætur í október 2009 og henni var boðið í atvinnuviðtal í janúar 2010. Staðhæfingar hennar þess efnis að hún gæti ekki tekið vinnunni vegna heilsufarsvandamála bárust fyrst í kjölfar atvinnutilboðsins. Vegna höfnunarinnar var bótaréttur kæranda felldur niður í 40 daga sem ella hefðu verið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir skv. 1. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar var staðfest.

Talið var að kærandi hafi hafnað þátttöku í vinnumarkaðsaðgerðum í skilningi 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og því staðfest að hann fengi ekki greiddar atvinnuleysisbætur í 40 daga.

Synjun Vinnumálastofnunar um að nýta úttekt á séreignarsparnaði til hækkunar við útreikning á tekjutengdum atvinnuleysisbótum var staðfest.

Nám kæranda var lánshæft hjá Lánasjóði íslenskra námsmanna og átti hún því ekki rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta. Niðurstaða Vinnumálastofnunar var staðfest.

Kærandi sagði sjálf starfi sínu lausu vegna framkomu vinnuveitandans við systur hennar sem einnig starfaði hjá sama vinnuveitanda. Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu töldust ekki gildar ástæður í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga var staðfest.

Hin kærða ákvörðun var staðfest en kærandi hafnaði vinnumarkaðsúrræði í skilningi 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Kærandi átti ekki rétt á að fá greiddar atvinnuleysisbætur í 40 daga.

Synjun Vinnumálastofnunar um að nýta úttekt á séreignarsparnaði til hækkunar við útreikning á tekjutengdum atvinnuleysisbótum var staðfest.

Kærðar voru tvær ákvarðanir Vinnumálastofnunar. Kærandi var skráður í nám við Háskólann í Reykjavík fyrir mistök. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var því felld úr gildi þar sem hún var reist á því að kærandi væri að sækja nám án þess að gera fyrst námssamning við Vinnumálastofnun. Jafnframt var hafnað endurgreiðslukröfu Vinnumálastofnunar en hún studdist við þá forsendu að kærandi hefði verið að sækja nám. Kærandi fór af landi brott án þess að láta Vinnumálastofnun vita fyrir fram. Með því braut hann á skyldum sínum gagnvart Vinnumálastofnun, og var ákvörðun stofnunarinnar staðfest hvað þetta varðaði.

Kæranda voru veittar atvinnuleysisbætur á grundvelli bráðabirgðaákvæðis VI með lögum um atvinnuleysistryggingar. Honum stóð til boða að breyta réttarstöðu sinni fyrir 1. júní 2009 en hann kaus að gera það ekki. Þegar lög nr. 37/2009 gengu í gildi gat kærandi vænst þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur samkvæmt bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til ársloka 2009. Frekari væntingar gat hann ekki haft nema að því tilskildu að hann myndi stöðva rekstur sinn og skila vottorði þar að lútandi. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Samkvæmt staðgreiðsluskrá Ríkisskattstjóra voru lögbundin gjöld ekki greidd vegna kæranda á ávinnslutímabili. Kærandi náði ekki lágmarksbótarétti og telst því ekki tryggð skv. 1. mgr. 15. gr., sbr. a-lið 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kæranda voru veittar atvinnuleysisbætur á grundvelli bráðabirgðaákvæðis VI með lögum um atvinnuleysistryggingar. Henni stóð til boða að breyta réttarstöðu sinni fyrir 1. júní 2009 en kaus að gera það ekki. Þegar lög nr. 37/2009 gengu í gildi gat kærandi vænst þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur samkvæmt bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til ársloka 2009. Frekari væntingar gat hún ekki haft nema að því tilskildu að hún myndi stöðva rekstur sinn og skila vottorði þar að lútandi. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kæranda voru veittar atvinnuleysisbætur á grundvelli bráðabirgðaákvæðis VI með lögum um atvinnuleysistryggingar. Honum stóð til boða að breyta réttarstöðu sinni að þessu leyti fyrir 1. júní 2009 en hann kaus að gera það ekki og var áfram sjálfstætt starfandi einstaklingur þrátt fyrir gildistöku laga nr. 37/2009. Þegar lög nr. 37/2009 gengu í gildi gat kærandi vænst þess að fá greiddar atvinnuleysisbætur samkvæmt bráðabirgðaákvæði VI með lögum um atvinnuleysistryggingar til ársloka 2009. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Mál þetta snýst um heimild Vinnumálastofnunar til að gera samning við atvinnuleitendur um úthlutun á sérstökum styrkjum úr atvinnuleysistryggingasjóði á grundvelli reglugerðar 12/2009. Ákvörðun Vinnumálastofnunarinnar um að synja kæranda um frumkvöðlasamning skv. 8. gr. reglugerðar nr. 12/2009 var staðfest.

Með a-lið 26. gr. laga nr. 134/2009 var sérstaklega tekið á stöðu þeirra sem voru í sambærilegri stöðu og kærandi í máli þessu, sbr. gildandi 2. málsl. 4. mgr. bráðabirgðaákvæðis VI laga um atvinnuleysistryggingar. Á grundvelli þessa ákvæðis var hin kærða ákvörðun tekin.

Ekki talið í ljós leitt að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga staðfest.

Þegar kæra í máli þessu barst var hinn þriggja mánaða kærufrestur liðinn, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ekkert í gögnum málsins gaf til kynna að afsakanlegt hafi verið að kæran hafi borist að liðnum kærufresti og engar veigamiklar ástæður mæltu með því að kæran yrði tekin til meðferðar, sbr. 1. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Málinu var vísað frá úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða.

Kærandi sagði starfi sínu lausu og úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldi að ekki hafi verið í ljós leitt að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga var staðfest.

Talið var að ákvæði II til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 hafi átt við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Ákvæðið mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Talið var að ákvæði II til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar, nr. 54/2006 hafi átt við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Ákvæðið mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 og var hin kærða ákvörðun staðfest.

Kærandi sagði sjálf starfi sínu lausu. Ekki var talið í ljós leitt að ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu hafi verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var hin kærða ákvörðun staðfest um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga.

Kærandi var í svo miklu námi að nám hans var metið lánshæft hjá Lánasjóði íslenskra námsmanna og gat hann því ekki átt rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta á sama tíma.

Sú starfsvenja Vinnumálastofnunar að krefjast þess að atvinnuleitendur skrái sig í virkri atvinnuleit 20.-25. hvers mánaðar styðst ekki við skráða réttarheimild. Þótt kærandi hafi ekki farið eftir starfsvenjum Vinnumálastofnunar að þessu leyti átti það sér ekki stoð í lögum að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til hans.

Úrskurðarnefndin taldi nám kæranda ekki hafa verið umfangsmikið. Skipulag kennslu var ennfremur þannig háttað að almennt ætti að vera hægt að gegna almennu starfi samhliða náminu. Ákvörðun Vinnumálastofnunar felld úr gildi.

Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu voru ekki taldar verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ástæður kæranda fyrir því að hætta námi ekki taldar gildar ástæður.

Ákvæði II til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 talið eiga við um kæranda.

Sú starfsvenja Vinnumálastofnunar að krefja atvinnuleitendur um að skrá sig í virkri atvinnuleit 20.-25. hvers mánaðar styðst ekki við skráða réttarheimild. Þótt kærandi hafi ekki farið eftir starfsvenjum Vinnumálastofnunar að þessu leyti stóðst það ekki lög að greiðslur atvinnuleysisbóta til hans væru stöðvaðar. Hin kærða ákvörðun var felld úr gildi.

Með hliðsjón af skýringum kæranda og læknisvottorði sem hann lagði fram bar Vinnumálastofnun að beita undantekningarreglu 4. mgr. 57. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og svipta kæranda ekki greiðslu atvinnuleysisbóta í 40 daga á grundvelli 1. mgr. 57. gr. laganna. Ákvörðunin felld úr gildi.

Kærandi var boðuð til fundar með erindi er sent var á það heimilisfang er hún hafði tilkynnt Vinnumálastofnun. Skýringar kæranda ekki taldar réttlæta fjarveru hennar á fundi stofnunarinnar þann 28. ágúst 2009 og að með fjarveru sinni var talið að hún hefði brugðist skyldum sínum skv. 1. mgr. 58. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvæði II. til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var talin eiga við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Í ljósi þess að ákvæði þetta mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 að telja þá verður hin kærða ákvörðun staðfest.

Ákvæði II. til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var talin eiga við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Í ljósi þess að ákvæði þetta mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 að telja þá verður hin kærða ákvörðun staðfest.

Ákvæði II. til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var talin eiga við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Í ljósi þess að ákvæði þetta mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 að telja þá verður hin kærða ákvörðun staðfest.

Ástæður þær sem kærandi gaf fyrir því að hætta námi voru ekki taldar gildar skýringar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Niðurstaða Vinnumálastofnunar var staðfest.

Ákvæði II. til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var talin eiga við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Í ljósi þess að ákvæði þetta mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 að telja þá verður hin kærða ákvörðun staðfest.

Ákvæði II. til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var talin eiga við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Í ljósi þess að ákvæði þetta mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 að telja þá verður hin kærða ákvörðun staðfest.

Kærandi fékk greiddar atvinnuleysisbætur eftir að hann varð námsmaður í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar og uppfyllti því ekki lengur skilyrði laganna. Í samræmi við 2. mgr. 39. gr. laga um atvinnuleysistryggingar bar honum að endurgreiða þá fjárhæð sem Vinnumálastofnun krafði hann um.

Kærandi stundar nám í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar. Undanþáguheimildir 2. og 3. mgr. 52. gr. laganna koma til skoðunar þegar nám er ekki lánshæft samkvæmt reglum um Lánasjóð íslenskra námsmanna. Nám kæranda er 30 ECTS einingar og telst lánshæft samkvæmt reglum Lánasjóðs íslenskra námsmanna. Undanþáguheimildirnar eiga því ekki við í máli þessu. Samkvæmt því sem að framan greinir er ákvörðun Vinnumálastofnunar um að kærandi eigi ekki rétt á atvinnuleysisbótum staðfest.

Ákvæði II. til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var talin eiga við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Í ljósi þess að ákvæði þetta mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 að telja þá verður hin kærða ákvörðun staðfest.

Ákvæði II. til bráðabirgða með lögum um atvinnuleysistryggingar nr. 54/2006 var talin eiga við um kæranda þegar hin kærða ákvörðun var tekin. Í ljósi þess að ákvæði þetta mælir fyrir um stöðvun greiðslu atvinnuleysisbóta frá og með 1. janúar 2010 að telja þá verður hin kærða ákvörðun staðfest.

Með hliðsjón af ákvæðum 9. gr., 10. gr., 13. gr. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar staðfest.

Með hliðsjón af ákvæðum 3. mgr. 9. gr., 10. gr., 13. gr. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar var hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar staðfest.

Kærandi var ekki talinn hafa átt sök á uppsögn sinni í skilningi 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar var felld úr gildi.

Samkvæmt 13. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar þarf umsækjandi atvinnuleysisbóta að vera í virkri atvinnuleit til að eiga rétt á þeim. Þar sem umsókn kæranda barst eftir að hann hafði flutt búferlum erlendis gat hann ekki talist vera í virkri atvinnuleit í skilningi framangreindra ákvæða. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu voru ekki taldar gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga var staðfest.

Af gögnum málsins virðist ljóst að boðunarbréf Vinnumálastofnunar á fund barst kæranda með eðlilegum hætti. Í boðunarbréfinu var kæranda boðið að gera viðvart ef hann gæti ekki mætt á boðuðum fundartíma og tekið fram að með því að mæta ekki gæti hann misst rétt til bóta. Þær skýringar sem hann gaf fyrir fjarvist sinni réttlæta ekki fjarveru hans af fundinum. Niðurstaða Vinnumálastofnunar staðfest.

Með hliðsjón af ákvæðum 9., 10. 13. og 14. gr. laga um atvinnuleysistryggingar er ákvörðun Vinnumálastofnunar að stöðva greiðslur til kæranda staðfest.

Upplýsingar í málinu benda til þess að tvö mál sem virðast sambærileg hafi fengið ólíka meðhöndlun af hálfu Vinnumálastofnunar. Tilefni til að rannsaka málið betur og ekki talið unnt að bæta úr því á vettvangi úrskurðarnefndarinnar. Nauðsynlegt að fella hina kærðu ákvörðun úr gildi og vísa málinu aftur til Vinnumálastofnunar til löglegrar meðferðar.

Kærandi sinnti ekki þeirri skyldu sinni að tilkynna Vinnumálastofnun um áframhaldandi atvinnuleit hér á landi innan sjö virkra daga frá komudegi til landsins eins og skylt er skv. 1. mgr. 46. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun staðfest.

Aðstæður kæranda gáfu tilefni til að ætla að ákvörðun hennar um að halda ekki áfram námi væru gildar í skilningi 1. mgr. 55. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, m.a. vegna skorts á leiðbeiningum af hálfu Vinnumálastofnunar um hvaða breytingar lög nr. 37/2009 hefðu í för með sér og því hversu takmörkuðu námi hún var í samhliða fæðingarorlofi vorið 2009. Hin kærða ákvörðun felld úr gildi.

Kærandi sagði sjálfur starfi sínu lausu. Ekki var í ljós leitt að ástæður kæranda fyrir uppsögninni hafi verið gildar í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga staðfest.

Ástæður kæranda fyrir uppsögn sinni ekki taldar gildar ástæður í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga staðfest.

Ákvörðun kæranda að segja starfi sínu lausu, án þess að hafa tryggt sér annað starf í staðinn, studdist ekki við gildar ástæður í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun staðfest.

Annmarkar á rannsókn málsins hjá Vinnumálastofnun, sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga og hin kærða ákvörðun því felld úr gildi og málinu vísað aftur til Vinnumálastofnunar til löglegrar meðferðar.

Annmarkar á rannsókn málsins hjá Vinnumálastofnun, sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga og hin kærða ákvörðun því felld úr gildi og málinu vísað aftur til Vinnumálastofnunar til löglegrar meðferðar.

Kærandi var með gildan ráðningarsamning þegar hann sótti um atvinnuleysisbætur og því ekki atvinnulaus í skilningi laganna.

Sök kæranda að missa starf sitt í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Talið rétt að fresta bótagreiðslum kæranda í 60 daga.

Kærandi var með gildan ráðningarsamning þegar hún sótti um atvinnuleysisbætur og var því ekki atvinnulaus í skilningi laganna.

Kærandi sem naut atvinnuleysistrygginga dvaldi erlendis á tilteknu tímabilinu án þess að láta Vinnumálastofnun vita af því fyrirfram. Hann var því ekki lengur í virkri atvinnuleit í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar.

Staðfest sú ákvörðun að fresta greiðslu atvinnuleysisbóta um 60 daga.

Niðurfelling bótaréttar í 60 daga er staðfest.

Vinnumálastofnunar synjaði kæranda um atvinnuleysisbætur þar sem hann tilkynnti of seint um atvinnuleit sína á innlendum vinnumarkaði eftir að hafa nýtt sér E303 vottorðið erlendis.

Kærandi dvaldi erlendis og var sá tími dreginn frá því tímabili sem hann hefði annars fengið greiddar atvinnuleysisbætur fyrir.

Uppsögn úr starfi. Ekki var leitt í ljós að kærandi ætti sök á uppsögn í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar. Hin kærða ákvörðun var því felld úr gildi.

Kærandi var talinn eiga hlutfallslega bótarétt.

Kærandi hafði ekki staðið skil á greiðslu tryggingagjalds og staðgreiðsluskatts af reiknuðu endurgjaldi og hafði því ekki áunnið sér rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta á ávinnslutímabili þegar hann sótti um bætur.

Ástæða kæranda fyrir því að hætta í námi var ekki talin gild.

Tekjutengdar atvinnuleysisbætur. Bótatímabil.

Kærandi þáði atvinnuleysisbætur á sama tíma og hann dvaldi erlendis án þess að tilkynna Vinnumálastofnun um það og hann gat ekki talist í virkri atvinnuleit á sama tíma. Sú ákvörðun að fella niður greiðslu atvinnuleysisbóta til hans var staðfest.

Mál þetta lýtur að ágreiningi um bótahlutfall kæranda en hann var sjálfstætt starfandi.

Í máli þessu var ágreiningur um það hvort kærandi sem var skráð í 30 ECTS eininga nám á vorönn 2009 ætti rétt á atvinnuleysisbótum fyrir maí mánuð 2009.

Mál þetta varðar útreikning á tekjutengdum atvinnuleysistryggingum.

Kærandi var ekki talinn eiga rétt á atvinnuleysisbótum meðan hann stundaði lánshæft háskólanám. Sú ákvörðun Vinnumálastofnunar að stöðva greiðslu atvinnuleysisbóta til hans var því staðfest.

Kæran barst að liðnum þriggja mánaða kærufresti, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var málinu því vísað frá.

Kærandi var skráður í nám á því tímabili sem hann sótti um atvinnuleysisbætur fyrir og telst því ekki tryggður og á ekki rétt á atvinnuleysisbótum.

Bótaréttur kæranda var ákvarðaður samkvæmt 1. og 2. mgr. 19. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sem fjallar um ávinnslutímabil sjálfstætt starfandi einstaklinga. Hin kærða ákvörðun var staðfest.

Kærandi var ekki lengur í virkri atvinnuleit í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar þegar hann fór af landi brott í ótiltekinn tíma. Kærandi átti ekki rétt til útgáfu E303 vottorðs enda uppfyllti hann ekki skilyrði þess að fá slíkt vottorð útgefið, sbr. 1. mgr. 42. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Nám kæranda var talið svo umfangsmikið að hann geti ekki talist vera í virkri atvinnuleit samhliða náminu.

Nám kæranda var talið svo umfangsmikið að hann geti ekki talist vera í virkri atvinnuleit samhliða náminu.

Mál þetta lýtur að túlkun á 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Kærandi var í lánshæfu námi og telst því ekki tryggður og á ekki rétt á atvinnuleysisbótum.

Kærandi starfaði í öðru aðildarríki að samningnum um Evrópska efnahagssvæðið eða stofnsamningi Fríverslunarsamtaka Evrópu eða í Færeyjum. Kærandi lagði ekki fram nein gögn frá vinnuveitanda sínum erlendis og var því ekki unnt að meta hvaða áhrif vinna hennar þar hefði við ákvörðun um rétt til greiðslu atvinnuleysistrygginga.

Kærandi greiddi staðgreiðsluskatt og tryggingargjald af lægra endurgjaldi en nemur viðmiðunarfjárhæð fjármálaráðherra í viðkomandi starfsgrein. Ákvörðun Vinnumálastofnunar um 29% bótarétt var staðfest.

Frá því kærandi hóf töku atvinnuleysisbóta dvaldist hún um langt skeið erlendis án þess að láta Vinnumálastofnun vita af því fyrirfram. Á þessu tímabili var hún því ekki lengur í virkri atvinnuleit í skilningi laga um atvinnuleysistryggingar og hafði brotið þá skyldu sína sem atvinnuleitanda að upplýsa Vinnumálastofnun um breytta hagi sína. Sú ákvörðun Vinnumálastofnunar að kærandi hafi ekki átt rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta var staðfest. Sú ákvörðun Vinnumálastofnunar var einnig staðfest að kærandi eigi ekki rétt til útgáfu E303 vottorðs enda taldist hún ekki hafa verið tryggð samkvæmt lögum um atvinnuleysistryggingar þegar hún sótti um útgáfu þess vottorð. Kærandi uppfyllti því ekki skilyrði þess að fá slíkt vottorð útgefið, sbr. 1. mgr. 42. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Það er mat úrskurðarnefndarinnar að kærandi uppfylli skilyrði laganna til greiðslu atvinnuleysisbóta, sbr. ákvæði c-liðar 3. gr. og 3. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Talið var að 40 daga biðtími hafa byrjað að líða strax að loknu fæðingarorlofi kæranda og var kærandi talinn eiga rétt á atvinnuleysisbótum frá þeim tíma.

Samkvæmt staðgreiðsluskrá Ríkisskattstjóra var ekki greitt af kæranda lögbundin gjöld á þeim tíma sem hér um ræðir. Kærandi nær ekki lágmarksbótarétti og telst því ekki tryggður skv. 1. mgr. 15. gr., sbr. a-lið 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Staðið hefur verið skil á tryggingagjaldi og staðgreiðslu af reiknuðu endurgjaldi vegna kæranda á ávinnslutímabili. Á grundvelli þess á hann rétt til atvinnuleysisbóta með vísan til b-liðar 3. gr. og 2. mgr. 19. gr. laga um atvinnuleysisbætur.

Ekki var talið leitt í ljós að kærandi hafi átt sök á uppsögn sinni í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og átti kærandi því rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta í 40 daga.

Niðurfelling bótaréttar í 40 daga var felld úr gildi. Kærandi vildi halda vinnu sinni og ekki var fallist á að ástæður þær sem Vinnumálastofnun gaf vegna áminningar og uppsagnar hans skuli teljast sök í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ástæður sem kærandi færði fram voru ekki taldar gildar í skilningi 55. gr. laga um atvinnuleysisbætur og var ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bóta­réttar kæranda í 40 bóta­daga því staðfest.

Ástæður kæranda fyrir uppsögn á starfi sínu teljast ekki gildar ástæður í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var ákvörðun Vinnumálastofnunar um niðurfellingu bótaréttar í 40 daga staðfest.

Kærandi sótti um atvinnuleysisbætur 20. október 2008 og 24. nóvember 2008. Tekin var afstaða til fyrri umsóknar hans á þeim grundvelli að hann væri launamaður en síðari umsóknin var afgreidd á þeim grundvelli að hann væri sjálfstætt starfandi einstaklingur. Vinnumálastofnun hafnaði báðum umsóknum kæranda og úrskurðarnefnd atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða staðfesti þær niðurstöður.

Samkvæmt upplýsingum frá skattyfirvöldum um skil kæranda á staðgreiðslu og tryggingagjaldi árin 2006?2008 voru engin skil gerð vegna slíks á síðustu tólf mánuðum áður en sótt var um greiðslu atvinnuleysisbóta eða árið 2008 og því var ekki unnt að fallast á að kæranda hafi skapast réttur til greiðslu atvinnuleysisbóta.

Meirihlutinn staðfesti hina kærðu ákvörðun þess efnis að kærandi ætti rétt á greiðslu hluta kostnaðar vegna leigu á sendibifreið, en styrkveitingu vegna annarra kostnaðarliða var hafnað. Minnihlutinn taldi kæranda einnig eiga rétt á styrk vegna eldsneytiskostnaðar sem rekja megi til búferlaflutninga vegna atvinnuleitar hans.

Kærandi greiddi hvorki mánaðarlega né reglubundna staðgreiðslu af reiknuðu endurgjaldi og gat því ekki talist sjálfstætt starfandi einstaklingur.

Bótaréttur var felldur niður í 40 daga þar sem kærandi hafnaði starfi sem honum bauðst.

Kærandi lét hjá líða að mæta á fund sem Vinnumálastofnun hafði gert honum að mæta á og slíkt leiðir til viðurlaga í formi biðtíma eftir atvinnuleysisbótum.

Staðfest er hin kærða ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að kærandi fékk greiddar atvinnuleysisbætur frá umsókn þar að lútandi en ekki frá því að hann varð atvinnulaus.

Kærandi hafði ekki óbundna heimild til atvinnuþátttöku á Íslandi, þ.e. ótímabundið atvinnuleyfi, og gat því ekki notið réttar til atvinnuleysisbóta hér á landi.

Óumdeilt var að ástæða starfsloka kæranda voru samstarfsörðugleikar hans og annars starfsmanns hjá fyrirtækinu. Ekki var leitt í ljós að kærandi hafi átt sök á uppsögn sinni í skilningi 1. mgr. 54. laga um atvinnuleysistryggingar. Hinni kærðu ákvörðun Vinnumálastofnunar var því hrundið og kærandi talinn eiga rétt á greiðslu atvinnuleysisbóta í 40 daga.

Staðfest ákvörðun Vinnumálastofnunar þess efnis að stöðva greiðslur atvinnuleysistrygginga til kæranda með vísan til c-liðar 3. gr. og 1. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysisbætur þar sem kærandi var í námi.

Staðfest ákvörðun Vinnumálastofnunar að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda þar sem hann var ekki í virkri atvinnuleit eða búsettur hér á landi, sbr. a- og c-lið 13. gr. laga um atvinnuleysistryggingar.

Ákvörðun Vinnumálastofnunar að stöðva greiðslur atvinnuleysisbóta til kæranda var staðfest þar sem hann var í námi og því ekki tryggður og átti ekki rétt á atvinnuleysisbótum.

Kærandi var sjálfstætt starfandi einstaklingur í skilningi 1. gr., sbr. 3. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, og var tryggður samkvæmt lögunum. Hann naut 100% réttar til atvinnuleysisbóta en miða skal tekjutengdar atvinnuleysisbætur við tekjuárið á undan því ári sem kærandi varð atvinnulaus og var kröfum kæranda því hafnað.

Kæranda var sagt upp starfi í kjölfar minni háttar skemmdarverks sem hann var valdur að á íbúðarhúsnæði á vegum vinnuveitanda að kvöldlagi. Ekki var um að ræða brot í starfi heldur atburð sem átti sér stað utan vinnutíma. Hegðun kæranda var ekki talin falla undir sök í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var felld úr gildi sú ákvörðun Vinnumálastofnunar að fella niður bótarétt kæranda í 40 daga.

Kærandi sagði starfi sínu lausu vegna þess að henni misbauð að fá ekki launahækkun samhliða boði um annað starf hjá fyrirtækinu sem að hennar sögn fylgdi meiri umsvif og ábyrgð en fyrra starfi. Að mati úrskurðarnefndar atvinnuleysistrygginga og vinnumarkaðsaðgerða taldist þessi ástæða ekki gild í skilningi 1. mgr. 54. gr. laga um atvinnuleysistryggingar og var ákvörðun Vinnumálastofnunar því staðfest.

Brotið var á andmælareglunni við meðferð málsins hjá Vinnumálastofnun, sbr. 13. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993. Samkvæmt 3. mgr. 52. gr. laga um atvinnuleysistryggingar bar Vinnumálastofnun sérstök skylda til að meta hvort kærandi, sem var í minna en 75% námshlutfalli, ætti rétt til greiðslu atvinnuleysisbóta þrátt fyrir námið. Ákvörðunin var felld úr gildi og lagt fyrir Vinnumálastofnun að taka mál kæranda á ný til meðferðar.